محبت و عشق ورزی میان همسران آیه و نشانه خداست. اینکه دل های ما نرم می شود و گرمای نفس یار به ما طراوت می دهد نعمت بزرگ الهی است. اینکه خدا ما را سنگ نیافریده و قدرت انعطاف و نرمی دل به ما بخشیده است، گوهری است که ناملایمت زندگی را برای ما ملایم می سازد و به ما روح بزرگی می دهد تا در مقابل سختی ها نشکنیم. بودن این محبت یک نعمت است و دیدن آن نعمتی دیگر؛ گاهی غفلت از این نعمت باعث می شود آرام آرام از کف ما بیرون برود و آثار مبارکش را با خود از زندگی ما بیرون کند. گاهی باید آن را به همدیگر یادآوری کنیم و با زبان صریح به یار بگوییم: «دوستت دارم» یا «جانم فدایت». این دوست داشتن ها است که به زندگی معنا می دهد و قلب حیات آن را به تپش درمی آورد. حضرت زهرا -سلام الله علیها- گاهی خطاب به امام علی -علیه السلام- می فرمود: «جان من فداى تو و حافظ تو؛ همواره با تو خواهم بود در خوبى و راحتى و سختى و بلاها» (دشتی، نهج الحیاه، ص 147).