یگاهی اگر از هم دور شویم، قدر هم را بیشتر می دانیم. ما برای همسرانمان یا آن ها برای ما «نعمت تکراری» هستیم و خاصیت نعمت تکراری این است که فراموش می شود. خدا هیچ گاه دوری برایمان رقم نزند، اما بد نیست گاهی دوری را تصور کنیم و دل خراشی های نامطبوعش
را تنها در ذهن مرور کنیم. فرض کنید امروز که به خانه بازمی گردید همسر شما نباشد، ... با رتق وفتق بچه ها چه کنیم؟ با خانه ای که دیگر امکان تجربه لحظه های خوش در آن نیست چه کنیم؟ با عطر چای دم کشیده و غذای پر از محبتی که هر روز عاشقانه برای ما طبخ می کند و امروز باید به جایش گرسنگی نشانیم چه کنیم؟ این ها همه به کنار، با حس قشنگ آرامشی که حضورش به ما می داد و دلگرمی دل نشینی که برای تحمل سختی های زندگی، گاه و بیگاه بر امواج پرتلاطم دریای دلمان روانه می کرد و اینک نیست چه کنیم؟ خدا سایه هیچ همسر خوبی را از سر هیچ همسر قدرشناسی که هنر دیدن این ظرافت ها را دارد کم نکند. آری گاهی باید نگاهمان را اصلاح کنیم! همسر ما یار و یاور ما برای زندگی بهتر و حرکت به سمت کمال و فضیلت بیشتر است. وقتی زنی با پرهیز از ازدواج، سودای رسیدن به فضیلت و معنویت داشت، از امام صادق -علیه السلام- شنید: «اگر مجرد ماندن فضیلت داشت، فاطمه برای درک این فضیلت سزاوارتر بود؛ زیرا احدی در فضیلت از او سبقت نمی گیرد» (الکافی، ج5، ص590).
نویسنده : گروه تبلیغی مهتد
منبع :
بانک محتوای مذهبی مرسلون
