فرشتگان در واقعه کربلا، به یاری امام حسین علیهالسلام آمدند؛ اما آن حضرت این یاری را نپذیرفته و در قبال آنها آیه 78 سوره نساء را قرائت کرد: «أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فی بُرُوجٍ مُشَیَّدَة: هرکجا باشید، مرگ شما را درمى یابد، هرچند در برجهای استوار باشید». پسزدن یاری فرشتگان و قرائت این آیه توسط امام حسین علیهالسلام در روز عاشورا در لحظاتی که حضرت تمام هستی خود را در راه خدا نثار کرده بود، نکتههای فراوانی را با خود دارد؛ قلب آرام و مطمئن ـ که باور دارد با شهادت در راه خدا به بالاترین مراتب سعادت و کمال دست مییابد ـ از شهادت فرار نمیکند و هراسی از آن بر دل ندارد؛ در تجربه زیسته ما، شهدای معاصر، شهدای دفاع مقدس، شهدای مدافع حرم و ... این حقیقت را بهوضوح نشان دادند و ثابت کردند که شاگردان خوبی برای مکتب حسینی بودهاند؛ آنها به استقبال شهادت میرفتند و به تمام خوشیهای زندگی دنیا پشت پا میزدند و با ارادههای آهنین و باورهای پولادین خود، صحنههای باورنکردنی فراوانی را رقم زدند. جان کلام آنها این بود که «اگر شهید نشویم میمیریم» و این شعار پرمغز ـ که خبر از بزرگی روح آنها میدهد ـ بیشباهت به استشهاد امام علیهالسلام به آیه مذکور در روز عاشورا نیست؛ گویا امام حسین علیهالسلام به فرشتگان یادآور میشود که مرگ حقیقتی قطعی است و اگر به سبب دخالت آنها شهادت آن حضرت به تأخیر افتد، دیر یا زود مرگ آن وجود نازنین خواهد رسید و این یعنی محرومیت از فیض شهادت و رسیدن به مقام «سیدالشهدا» بودن! آری! گویا امام حسین علیهالسلام به فرشتگان این حقیقت را متذکر شدند که: «اگر شهید نشوم میمیرم».
نویسنده : م.ش