فرشتگان در واقعه کربلا، به یاری امام حسین علیه‌السلام آمدند؛ اما آن حضرت این یاری را نپذیرفته و در قبال آن‌ها آیه 78 سوره نساء را قرائت کرد: «أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فی بُرُوجٍ مُشَیَّدَة: هرکجا باشید، مرگ شما را درمى یابد، هرچند در برج‌های استوار باشید». قرائت این آیه در متن بلایای سهمگین عاشورا، خبر از بزرگی روح سیدالشهدا و عظمت وجودی آن حضرت می‌دهد؛ کسی که از پیش خود را برای مرگ مهیا کرده، تشنه دیدار محبوب است و موانع رسیدن به این ملاقات را کنار می‌زند و پشت آن‌ها توقف نمی‌کند؛ اولیای الهی در قبال مرگ، این حقیقت قطعی و حتمی، هراسی ندارند. امام حسین علیه‌السلام هر چند می‌تواند از طرق غیرعادی ـ مثل بهره‌گیری از فرشتگان الهی و سایر عوامل معنوی ـ پیروز میدان نبرد باشد و مرگ خویش را به تأخیر اندازد؛ اما در عین حال شوق لقاءالله آن هم در حال شهادت و غرق در دریای خون بودن، مانع چنین اقداماتی می‌شود و موجب می‌گردد تا در قبال درخواست فرشتگان، از قطعیت و حتمیت مرگ سخن به میان آورد. به شهادت تاریخ، آن حضرت در متن بلایای روز عاشورا هر چه به مرگ نزدیک‌تر می‌شد، چهره‌اش شاداب‌تر می‌گردید و آرامش درونی او نمایان‌تر می‌شد تا جایی که ناظران متعجب می‌شدند و می‌گفتند: «انْظُرُوا إِلَیْهِ لَا یُبَالِی بِالْمَوْت: به او بنگرید که هراسی از مرگ ندارد». حضرت در قبال آن‌ها فرمود: «مرگ تنها پلی است که شما را از سختی و بلا به بهشت پهناور و نعمت‌های دائمی منتقل می‌سازد. برای کدام‌یک از شما انتقال از زندان به کاخ ملال‌آور است؟!
نویسنده : م.ش
نویسنده : م.ش
