امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا در وداع خود با اهل حرم به آنان وصیت کرد: اینان تصمیمی جز بر کشتن من ندارند و شما مرا بر این خاک خواهید دید؛ تقوای الهی پیشه کنید و بر مصیبت‌های پیش رو صبور باشید؛ خاندان آن حضرت با شنیدن این سخنان، دقایقی گریستند و امام آیه 57 سوره بقره را تلاوت کردند: وَ ما ظَلَمُونا وَ لکِنْ کانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُون: و آنان بر ماستم نکردند بلکه همواره بر خود ستم مى ورزیدند. اصل آیه شریفه در مورد بنی‌اسرائیل است که نعمت‌های فراوان و اختصاصی خداوند بر قوم خویش را سپاس نگفتند و کفران نعمت پیشه کردند و دست‌آخر به دلیل نافرمانی‌هایشان چهل سال در بیابان‌ها آواره بودند؛ خدای متعال در خصوص آن‌ها می‌فرماید که ایشان ظلمی به ما روا نکردند بلکه از قبل در مورد خود اهل ظلم بودند. امام حسین علیه‌السلام همین منطق را در قبال سپاه ستمگر عمر سعد دارد، آن‌ها ظلمی به امام ـ که واسطه فیض نظام هستی است و به یمن او ماسوای خدا رزق می‌برند ـ نمی‌توانند بکنند، آنچه می‌کنند ظلم به خویشتن است که از گذشته‌های دور و از قبل واقعه کربلا، به آن مبتلا بوده‌اند (کانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُون). گویا سابقه بد رفتاری آن‌ها، سرنوشت بد ایشان در کربلا را به‌بار آورده است. آری! آلوده کردن صفحه جان و گناه روی گناه قرار دادن، ظلم آشکاری به خود است و چنین رویکردی می‌رود تا انسان را به عنصری ناسپاس و خبیث نظیر سپاهیان عمر سعد تبدیل کند. آری! عاقبت اهل گناه و ظلم بودن، شقاوت ابدی در حد یزیدیان است.
نویسنده : م.ش
