امام حسین علیه‌السلام در یکی از کلمات خود به آیه 158 سوره انعام اشاره می‌کند: «لا یَنْفَعُ نَفْساً إِیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمانِها خَیْراً؛: [در روز قیامت] کسى که قبلاً ایمان نیاورده یا خیرى در ایمان آوردن خود به دست نیاورده، ایمان آوردنش سود نمى بخشد». طبق این آیه شریفه هر انسانی در هر موقعیت و جایگاهی که باشد بریده از اعمال و رفتارهای خود نیست؛ عمل شر، او را پایین می‌شد و عمل خیر، او را بالا می‌برد و در این بین، ایمان به‌تنهایی ـ وقتی برق عملی از آن جهیده نشود ـ ارزش ندارد و هیچ نفعی به انسان نمی‌رساند؛ عاشقان حسینی از این قاعده قرآنی و روایی مستثنا نیستند؛ اصلی بسیار مهم در آموزه‌های اهل‌بیت، اصل «درگرو اعمال بودن» است؛ به این معنا که احدی از کرده‌های سوء خود مبرا نیست و در قبال آن‌ها مسئول است. امام حسین علیه‌السلام در همین کلام بعد از قرائت آیه مذکور می‌فرماید: هُوَ مُرْتَهَنٌ بِاکْتِسَابِهِ مُسْتَوْقَفٌ عَلَى حِسَابِهِ: انسان درگرو اعمالی است که آن‌ها را کسب کرده است و برای محاسبه آن‌ها متوقف خواهد شد.
نویسنده : م.ش
نویسنده : م.ش
