عبدالله بن مطیع در دیداری که قبل از واقعه کربلا با سیدالشهدا علیه‌السلام داشت به ایشان عرض کرد: پدر و مادرم به فدای شما! چه چیزی باعث شده از حرم جدت خارج شوی؟ امام در پاسخ به او آیه 51 سوره توبه را تلاوت کردند: قُلْ لَنْ یُصیبَنا إِلاَّ ما کَتَبَ اللَّهُ لَنا؛ بگو هرگز به ما جز آنچه خدا لازم و مقرّر کرده، نخواهید رسید. برای امام حسین علیه‌السلام شهادت در راه خدا و غرق در خون شدن در زمین کربلا، اگر بیشتر از پیروزی بر یزیدیان گوارا نباشد، کمتر از آن نیست. آن‌ها که تا مرز عافیت‌طلبی به تکالیف دینی عمل می‌کنند و از لحظه شروع سختی‌ها و مشقت‌ها، عطای بندگی خدا را به لقایش می‌بخشند، هیچ جایگاهی در منطق حسینی ندارند؛ در این منطق قویم، نتیجه به خدای حکیم کریم واگذار می‌شود؛ خدای حکیمی که هر سرنوشتی را برای ما مقدر کند، در اوج استحکام و اتقان پی‌ریزی می‌کند و کریمانه و بزرگوارانه برای ما رقم می‌زند. باور به نظارت چنین خدایی و اعتقاد به تدبیرگری چنین حکیم کریمی است که تحمل ناملایمات در مسیر بندگی او را بر ما سهل می‌کند و تلخی مصیبت‌ها را برای ما به شیرینی عسل مبدل می‌سازد؛ تنها صاحبان این منطق هستند که از شمشیر و شهادت، غل و زنجیر و اسارت، دشنام از فرومایگان و به چشم ظاهر حقارت، هراسی و ابایی ندارند و با اعتماد به حکمت و درایت خدای متعال این رنج‌ها را به جان می‌خرند و سرنوشت نهایی خویش را به او واگذار می‌کنند؛ این درس بزرگی برای عاشقان حسینی در مواجهه با سختی‌های دنیا است، اگر شاگردان خوبی برای این مکتب پرصلابت باشند.
نویسنده : م.ش
نویسنده : م.ش
