عبدالله بن مطیع در دیداری که قبل از واقعه کربلا با سیدالشهدا علیه‌السلام داشت به ایشان عرض کرد: پدر و مادرم به فدای شما! چه چیزی باعث شده از حرم جدت خارج شوی؟ امام در پاسخ به او آیه 51 سوره توبه را تلاوت کردند: قُلْ لَنْ یُصیبَنا إِلاَّ ما کَتَبَ اللَّهُ لَنا: بگو هرگز به ما جز آنچه خدا لازم و مقرّر کرده، نخواهید رسید. امام حسین علیه‌السلام به تکلیف عمل کرد و نتیجه را به خدا واگذار نمود و خدا برای او بهترین نتیجه را رقم زد؛ امروز روی این زمین خاکی محبوب‌تر از او بشری را سراغ نداریم؛ جایگاه او در میان آسمانیان بیرون از قدرت تصور ماست؛ اما در میان زمینیان، سالانه میلیون‌ها عاشق دل‌خسته در نقاط مختلف جهان مشتاقانه او را طلب می‌کنند و روز به روز بر میزان عشق و محبت او در میان دلدادگانش افزوده می‌شود و خیل هوادارانش فربه‌تر می‌شود؛ خون او ضامن بقای دین نیز شد و جذبه‌های اسلام ناب محمدی را تا 14 قرن بعد از خود و تا امروز ما به جهان منتشر کرد. میزان افرادی که با جذبه‌های وجود او به اسلام و ایمان واقعی گرویدند را فقط خدا می‌داند و تعداد اولیا الهی و عرفایی که از سر خان گسترده او به بالاترین درجات کمال و سعادت رسیدند را فقط احسب الحاسبین می‌داند؛ از همه این‌ها که بگذریم، مقام شهادت و سیادتی که در جوار قرب الهی برای او میسر شده است، مورد غبطه همه خوبان درگاه الهی است و مقام قرب او، بالاترین درجات قرب به حضرت ربوبی است؛ این‌همه تنها به آن دلیل نصیب سیدالشهدا علیه‌السلام شد که به آیه فوق باور داشت و تکلیف سخت خویش را خالصانه به‌جای آورد و نتیجه را به خدای متعال واگذار کرد؛ نتیجه‌ای که او برای بنده‌اش محقق سازد، خیر محض و نور مطلق است و تنها دل‌های مؤمن به این حقیقت باور دارند.
نویسنده : م.ش
