امام حسین علیه‌السلام در یکی از کلمات خود به آیه 158 سوره انعام اشاره می‌کند: «لا یَنْفَعُ نَفْساً إِیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمانِها خَیْراً؛ [در روز قیامت] کسى که قبلاً ایمان نیاورده یا خیرى در ایمان آوردن خود به دست نیاورده، ایمان آوردنش سود نمىبخشد». مطابق این آیه شریفه در قیامت ایمان دودسته از افراد، بدون سود است: ابتدا گروهی که هنگام نمایان شدن آثار مرگ، ایمان آورند و مجال هیچ عملی را برای خود فراهم نکنند؛ دوم گروهی که هرچند مجال عمل داشته‌اند؛ اما درعین‌حال خیری در اعمال خود ثبت نکردند؛ کسانی که از ایمان، تنها در خزانه باورهای سست خویش پاسداری می‌کنند و برق عملی از ایمانشان نمی‌جهد، در این دسته قرار دارند. هر صدایی که از دستگاه امام حسین به گوش برسد و این معنا را به ذهن کسی مخابره کند که: «عمل لازم نیست و همین‌قدر که عاشق حسینی کافی است!» صدای شیطان است؛ منطق امام حسین علیه‌السلام منطق قرآن است و در این منطق تن‌پروری و بی‌عملی، ثمری ندارد.
نویسنده : م.ش
