متن ادبی
امام حسین علیه‌السلام شب عاشورا هنگامی‌که خیمه را بازرسی می‌کردند آیه 178 سوره آل‌عمران را قرائت می‌نمودند: وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ: و کسانى که کافر شدند، گمان نکنند مهلتى که به آنان مىدهیم به سودشان خواهد بود، جز این نیست که مهلتشان مى دهیم تا بر گناه خود بیفزایند و براى آنان عذابى خوارکننده است. شاید با این مثال بهتر بتوان پیام این آیه را درک کرد: افراد مبتلا به قند، باید پرهیز کنند و حتی‌الامکان از خوردن شیرینی دوری نمایند؛ هرچه این افراد در خوردن چرب و شیرین غذاها افراط کنند، بیشتر از جانب بیماری آسیب خواهند دید و بیشتر بر درد و رنج‌های ناشی از آن و حتی رسیدن به مرگ خود نزدیک خواهند شد؛ البته طبیعت این بیماری نیز ولع استفاده از شیرینی را در بیمار بیشتر می‌کند و هرچه قند او بالاتر می‌رود، احساس نیاز کاذب بیشتر به مواد غذایی شیرین پیدا می‌کند. انسان‌های کافر ـ که خدا در زندگی آن‌ها هیچ جایگاهی ندارد و با غفلت از او روز را شب می‌کنند ـ مانند همین بیمار مبتلا به قند هستند؛ آن‌ها که در استفاده از نعمت‌های دنیایی اهل افراط و ولع هستند، هر چه بیشتر از این نعمت‌ها بهره بگیرند، بیشتر بر شقاوت خود می‌افزایند و در این میان خدا مقصر نیست، بلکه کوتاهی از خود آن‌هاست که بدون توجه به بیماری کفر، در مصرف شیرینی‌های دنیا افراط می‌کنند؛ اگر این کفر را به ایمان تبدیل کنند و ریشه این بیماری را در وجود خود بخشکانند، آنگاه هم ولع آن‌ها به استفاده افراطی از نعمت‌ها و شیرینی‌های دنیا کمتر می‌شود و هم میزان معقولی که استفاده می‌کنند، ذخیره قبر و قیامت آن‌ها می‌گردد و برای آنان شقاوتی به بار نمی‌آورد. سپاهیان عمر سعد به‌شدت به بیماری کفر و ناسپاسی مبتلا بودند و نعمت‌های خدا را در بدترین کارها یعنی کشتن ولی خدا به کار گرفتند و شقاوت ابدی را برای خود خریدند؛ مراقب باشیم تا ما نیز شبیه آن‌ها نعمت‌های خدا را در غیر مورد رضایت او به کار نبریم!
نویسنده : م.ش
نویسنده : م.ش
