متن ادبی
امام حسین علیه‌السلام شب عاشورا هنگامی که خیمه را بازرسی می‌کردند آیه 178 سوره آل‌عمران را قرائت می‌نمودند: وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ: و کسانى که کافر شدند، گمان نکنند مهلتى که به آنان مى دهیم به سودشان خواهد بود، جز این نیست که مهلتشان مى دهیم تا بر گناه خود بیفزایند و براى آنان عذابى خوارکننده است. مهلت دادن خداوند متعال به کفار، نعوذبالله از سر تشفی و حس انتقام‌جویی نیست؛ خداوند بزرگ از چنین صفاتی مبراست و این دسته صفات ناپسند را باید در انسان‌های ناقصی دنبال کرد که بر پایه کمبودهای خود، از نابودی بیشتر دیگران لذت می‌برند! این آیه اشاره به یک سنت و قانون رایج در نظامی تربیتی ـ که خداوند متعال برای بندگانش تنظیم کرده است ـ دارد؛ نظامی تربیتی که کفار خود از آن به بدترین نحوه بهره می‌برند و خودشان زمینه شقاوت و بیچارگی خود را در آن فراهم می‌آورند؛ درحالی‌که اگر می‌خواستند می‌توانستند در همین نظام تربیتی به بیشترین کمالات و سعادت‌ها دست یابند و گوی سبقت را در سعادت از دیگران بربایند. در این نظام تربیتی هم فرصت باختن وجود دارد هم فرصت پیروز شدن و این خود ما هستیم که سرنوشت خود را با اختیار خود در این بستر فراهم می‌کنیم؛ اگر نعمت‌های عمومی که به ما عرضه می‌کند را در مسیر بندگی او به کار بریم، زمینه رشد بیشتر و کمال فزون‌تر خود را مهیا می‌کنیم و اگر از همین نعمت‌ها در مسیر هوای نفس و برخلاف اراده او بهره گیریم، شقاوت و سیاه‌بختی خود در آخرت را رقم می‌زنیم و آن‌وقت است که فراوانی نعمت‌های خدا در زندگی دنیای برای ما، نشانه خوشبختی و سعادت ما نخواهد بود؛ بلکه وبال گردن ما در سرای آخرت خواهد بود و نسبت به ذره‌ذره آن پاسخگویی و مسئولیت نصیب ما می‌شود. آری! سپاهیان عمر سعد، غرق در نعمت‌های مادی از امتحان الهی غفلت داشتند و به مصاف امام خوبی‌ها آمدند؛ مراقب باشیم تا ما در جنب این نعمت‌ها، بنده ناسپاس خدا نباشیم.
نویسنده : م.ش
نویسنده : م.ش
