متن ادبی
چنانچه در برخی از مقاتل نقل شده است، یکی از آیاتی که امام حسین علیه‌السلام در شب عاشورا قرائت کردند، آیه 179 آل‌عمران بود: ما کانَ اللّهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَیْهِ حَتّى یَمِیزَ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ: خدا بر آن نیست که مؤمنان را بر این وضعى که شما بر آن قرار دارید واگذارد، بر آن است تا پلید را از پاک [به سبب آزمایش‌های مختلف] جدا سازد. دنیا محل تلاقی سیاهی و سفیدی است؛ صالح و طالح، مؤمن و کافر، مطیع و عاصی و در یک‌کلام خوب و بد در این دنیا در کنار هم قرار دارند؛ در همان شهری که پیامبر خدا نفس می‌کشد، ابوجهل هم نفس می‌کشد و در همان خانه‌ای که امام مجتبی زندگی می‌کند، همسر قاتل او نیز حضور دارد؛ کربلا اوج تلاقی خوب‌ها و بدها در کنار یکدیگر است؛ این سوی میدان حسین و عباس و علی‌اکبر علیهم‌السلام و مردان باعظمت خدایی حضور دارند و آن‌سوی میدان ابن سعد و شمر و سنان و خولی علیهماللعنه ـ که از سیاه‌ترین چهره‌های تاریخ بشریت هستند. اما فلسفه این مقارنت‌ها چیست؟ پاسخ این سؤال مهم در آیه شریفه آمده است؛ خداوند متعال در این جهان به دنبال غربالگری برای سرای آخرت است؛ بستر آزمایش‌های سهمگین را فراهم می‌کند تا قدر خوب‌ها و بدها ـ آن‌چنان‌که هستند ـ شناخته شود؛ کربلا یکی از پیچیده‌ترین و بزرگ‌ترین امتحاناتی بود که بدین منظر تحقق پیدا کرد و این قانون الهی همچنان ادامه دارد و در مورد ما نیز صادق است؛ بنگریم که در این غربالگری در کدام دسته واقع می‌شویم!
نویسنده : م.ش
